Oaza Życia

Niegdyś płonąca pod cieniami Przeszłości, teraz odbudowana na chłodno, stała się pomnikiem gorzkiego triumfu. Jej mury wzniosły się wprost i bezbłędnie, a ulice lśniły sterylną czystością. Budynki — identyczne w swojej funkcjonalności — przypominały fabryczne formy pozbawione indywidualności. Ocalałe jednostki, które uniknęły szaleństwa Gorączki Pamięci, żyły w dziwnym, wypranym ze spontaniczności stanie. Ich rozmowy — choć pełne informacji o przeszłości, technologii i planach — brzmiały jak monotonne recytacje, pozbawione emocjonalnego polotu. Ich ruchy były precyzyjne, ale bezwolne, jak marionetki z kamienia.